Yukon baby

Het is alweer even geleden sinds we de tijd en het internet hebben gehad om jullie op de hoogte te brengen van onze recente avonturen.

Bij deze een fotoverslag, en dan zijn jullie weer mee!

1.  Driemaal het uitzicht vanuit onze tent, onderweg van Yellowknife naar Whitehorse (ergens op de Mackenzie Highway):

2.  Blijkbaar was er een grote fan van Wesley Snipes voor ons over de Alaska Highway gereden.  Of de man zelf, kan ook...

3.  Op onze volgende camping, aan Muncho Lake op de Alaska Highway:

4. Jan in het Sign Post Forrest in Watson Lake, een verder niet erg indrukwekkend dorp op de route:

5. Dé foto van ons jaar.  Op het strand in Faro, Yukon, met onze gastvrouw en haar honden:

6. Gigantische zalmen in de 'zalmentellerij', Faro, Yukon.  Hier worden de zalmen geteld die vanuit Alaska stroomopwaarts naar Canada zijn gezwommen om hun eieren te leggen:

7.  Onze gastheren zijn op vakantie vertrokken.  Jan en Fien zijn nu baas over de boerderij:

8.  Op een wandeling:

9.  Maar er moet ook gewerkt worden, natuurlijk.  Hier maken we hooi voor de paarden en lama's in de winter:

10.  Af en toe lezen we een boek:

11. Of eten we soep van groentjes uit de tuin, met zelfgebakken brood.  Veel lekkerder bestaat niet...

12.  Na Faro rijden we naar Dawson City, Yukon.  Dit oude goudzoekersstadje is tegelijkertijd authentiek en toeristisch.  Heel erg echt en een beetje fake.  Maar ze hebben er wel gezellige café's (eindelijk!):

13.  Iets buiten Dawson City werken we een weekje op de boerderij van zonderling John.  We moeten de kano nemen om er te geraken, en we geraken er dus ook niet zomaar weg...  Maar de man groeit wél allemaal soorten appelbomen, waarvan wetenschappers beweren dat ze niet kunnen groeien in dit klimaat.  En voor u dat weglacht: het vriest hier.  In augustus.

14.  Een reden om naar de Yukon te trekken: je huurt hier voor $800 per maand een gigantisch terrein (70 acres), met mooi houten huis en dit zicht:

Deze foto is genomen op het land waar Brad woont, onze nieuwe beste vriend in de buurt van Whitehorse.

15. Onderweg van Whitehorse naar Skagway (Alaska) part 1:

16. Onderweg van Whitehorse naar Skagway (Alaska) part 2:

17. Onderweg van Whitehorse naar Skagway (Alaska) part 3:

Een verslag van onze doortocht in Alaska (en misschien wel het vroegtijdige hoogtepunt van onze reis...) is voor volgende keer.  U mag daar gerust naar uitkijken...

Veel liefs en tot later!

Jan en Fien

Aurora

Soms heb ik heimwee.  Naar vrienden, naar de stad.  Naar thuis zijn.  Maar dan zijn daar plotseling momenten als dit: 

Midden in de nacht, met een slapende hond in mijn schoot, vleermuizen cirkelend rond mijn hoofd en enkel het constante geruis van de rivier op de achtergrond, kijk ik naar het noorderlicht.  En dan ben ik echt en volstrekt, alleen nog maar blij.  Terwijl ook tientallen vallende sterren mee voor het spektakel zorgen, ben ik tevreden met alles wat ik heb.  En wat het nog beter maakt, is dat ik er niets van begrijp.  Ik had opgezocht wat de auroras veroorzaakt, maar kon van de hele uitleg - iets met zonnestof - niets maken.  Misschien ook omdat ik niet echt wilde.  Af en toe een beetje magie in het leven kan geen kwaad.

Het groene, rode en witte licht glijdt als een slang langs de hemel, beweegt sensueel als een buikdanseres in slow motion.  Net als in wolken vormen zich beelden.  Van mensen, dieren, eender wat.  En net als bij wolken veranderen die taferelen, maar sneller en toch bijna onopgemerkt.  

Ik ben dan een tel de economische crisis dankbaar, om ons tot hier te drijven.  We mogen dan niet rijk zijn, ik kan op dit moment heel eerlijk en zonder enig cynisme zeggen hoe schoon ik onze wereld vind.  Ontroerend bijna, onkenbaar en ontzagwekkend.

Zo wordt het elke dag moeilijker te begrijpen waar de mens de arrogantie vandaan heeft gehaald, te denken dat hij dit allemaal mag vernielen voor eigen gewin.  Met alleen in gedachten persoonlijk geluk op korte termijn.  Dat die mens maar eens tot hier komt.  Waar onzichtbare beren ons nederigheid leren, en het poollicht voor de feestverlichting zorgt.

Fien

  

On the road to Far-o-way

Liefste vrienden,

We zitten een tijdje met beperkt internet (en hoe ver moet je daar in deze tijden al niet voor gaan?) dus deze post wordt er een met veel informatie en geen fotomateriaal!

We beginnen ons verhaal aldus: onderweg naar de Lynx Track Farm, zagen we een lynx.  Een van de moeilijkst te spotten zoogdieren van Canada, stak op zijn dooiste gemak de weg over, net wanneer wij er kwamen aanrijden.  Hij bleef nog even fotogeniek langs de kant wachten.  Tevergeefs, want wij waren te veel in extase en bijgevolg te onhandig en traag met de camera.  Er volgde wel een klein feestje in de auto, met veel high fives en 'vuistjes'.  Alsof het onze verdienste was dat we een lynx zagen passeren.  Niet dus.  Alhoewel, we kozen wel voor de road less traveled.

Voor de hele historie, spoelen we de tijd een aantal dagen terug:

Canada is fantastisch, hadden we dat al gezegd?  Maar het is op z'n best als je er de tijd voor kan nemen.  En die luxe hebben wij ons nu eenmaal toegeëigend.  We rijden van Yellowknife naar Faro via de Mackenzie Highway, de Liard Highway en de Alaska Highway.  Dat is ongeveer 2320 kilometer, waarvan het merendeel gravel.  Geen beschaving, geen huizen, geen winkels, geen tankstations.  Enkel uren en uren bos, bergen en meren.  Bizons, een enkele zwarte beer (geen foto, uiteraard) en een lynx (vuistje!).  Enkel wij twee onderweg.  De gesprekken in de auto vallen regelmatig stil.  We worden de mond gesnoerd door de pracht van het landschap.

We planden onze eerste nacht door te brengen in het Territorial Park van Sambaa Deh. Het schijnt dat de watervallen daar nogal de moeite lonen.  Onderweg zien we echter hier en daar langs de kant vuurhaarden. We proberen de plaatselijke brandweer te bereiken, maar er is geen gsm-netwerk.  Logisch.  Als er ook voor ons een gigantische rookwolk opduikt, beginnen we toch een beetje te panikeren, zeker omdat er 20 liter benzine op ons dak ligt.  We stoppen dan maar om de jerrycan in de tank te gieten, en zien dat het park effectief gesloten is wegens bosbranden.  Na een poos eenzaam (en plankgas) verder rijden op de verlaten zandweg, ontmoeten we een drietal gemeentewerkers, de rust zelve.  Ze raden ons slechts aan de ramen te sluiten tegen de rook.  Als het te erg wordt, zullen ze wel een escorte op ons afsturen.  Daar is gelukkig geen reden voor, en 200 kilometer verder arriveren we in een prachtig park waar we met een gerust hart onze tent kunnen opzetten.

Tijdens de rest van de trip gebeurt er niet heel veel.  We zien een lynx (toch de moeite van de herhaling waard), steken de grens met de Yukon over, kamperen vlabij de Liard Hotsprings (waar ook Chris McCandles wat tijd spendeerde onderweg naar Alaska) en logeren twee nachten in Whitehorse, de hoofdstad van het territorium.

Van daaruit is het nog een goeie 350 kilometer naar Faro, een spookstadje, bijna compleet verlaten sinds de sluiting van de mijnen.  Op 15 kilometer daarvandaan ligt het huis waar wij nu op passen.

Het is onmogelijk om de bijna surrealistische schoonheid van dit land onder woorden te brengen, en het is zo mogelijk nog moeilijker om er foto's van te trekken.  Wat natuurllijk niet wil zeggen dat wij dat niet met onstopbaar enthousiasme proberen.  U zal echter nog wat moeten wachten op die foto's.  Net als op die van onze drie paarden, elf honden en twee lama's.  Die zijn voor volgende keer.

Kuskus en tot later,

Jan en Fien