Wednesday, January 22, 2014

Never trust the weather man...

Dag vrienden,

Hadden wij al gezegd dat we in Canada zitten en dat Canada een geweldig land is maar dat ze van weersvoorspellingen niks afweten! Als het ene kanaal zegt dat het morgen regenen zal dan zegt het andere dat de zon gaat schijnen. Neen. Daar hebben ze geen kaas van gegeten. Doe mij de Frank maar. Al bij al mogen we niet klagen. Volgens mijn berekeningen heeft het al vier dagen op rij niet meer geregend.
Er wordt gezegd dat het tot volgende week woensdag niet zal regenen. Een record voor januari in Vancouver.

Toen er van zonneschijn nog geen sprake was zijn we naar het grootste aquarium van Noord-Amerika geweest:

Dolfien

Octopus

Beluga walvis (geeft helaas geen licht.  De weerkaatsing van het bassin doet hier zijn werk).

Kwal

Een andere trip ging naar Bloedel Flower Conservatory. Tevens het hoogste punt in Vancouver stad. Helaas bewolkt. Wel een bijzonder grappig standbeeld gespot.

bloemen en vogels



geestig standbeeld

Op het einde van de dag kregen we telefoon dat Fien aan de slag kon voor een paar weken. Vanaf dan is de zon weer beginnen schijnen...
Ik ben dan maar alleen op stap geweest. Op zoek naar de Norvan falls en Capilano lake.

Mijn fiets, de zon en ik.




Capilano lake

North- Vancouver is prachtig. Op een klein uurtje van downtown sta je midden in de bossen. Capilano lake heeft een stuwdam. Hier haalt de stad energie en drinkwater.

Voor wildlife is het niet echt de tijd van het jaar. Toch kwamen we een zeer bijzonder vogeltje tegen. Een hummingbird of kolibrie. Het is buitengewoon om deze diertjes te aanschouwen.



Vandaag ben ik door Kitsilano gefietst op zoek naar de grens van Vancouver. Daar waar de Pacific het overneemt van de stad de bomen en het strand. Zonnig maar koud.








Hier komen alle omgehakte bomen terecht, klaar om verscheept en verwerkt te worden. Boomstammen zo ver je kan kijken.

Tot slot nog City Hall: (het gemeentehuis)


Volgende week zijn we gelukkig samen vrij maar de week daarop zijn de rollen omgedraaid. Dan steek ik de handen uit de mouwen terwijl Fien de stad afschuimt.

Tot volgende keer, dan ben ik er weer met meer weer (ah.. Frank toch. Zegt hij dat eigenlijk nog steeds?)

Jan



Friday, January 17, 2014

Intermezzo: Travels with John

Werk en plezier staan wat in de weg van blog-tijd, maar u hoeft zich geen zorgen te maken!  Wij stellen het wel, en brengen u binnenkort weer een uitgebreid verslag.

Net als echte Vancouvenaren konden we gratis lid worden van de bibliotheek, die met talloze verdiepingen een onwaarschijnlijk aanbod heeft.  Ik lees momenteel een boek waarvan ik het zelf niet kan geloven dat ik het nog niet gelezen had (goeie zin, Fien!).  En ik wil heel graag een passage met u delen.

Uit Travels with Charley waarin de weergaloze John Steinbeck zijn reis door Amerika beschrijft:

I've lived in good climate, and it bores the hell out of me.  I like weather rather than climate.  In Cuernavaca, Mexico, where I once lived, and where the climate is as near to perfect as is conceivable, I have found that when people leave there they usually go to Alaska.  I'd like to see how long an Aroostook County man can stand Florida.  The trouble is that with his savings moved and invested there, he can't very well go back.  His dice are rolled and can't be picked up again.  But I do wonder if a down-Easter, sitting on a nylon-and-aluminum chair out on a changelessly green lawn slapping mosquitoes in the evening of a Florida October - I do wonder if the stab of memory doesn't strike him high in the stomach just below the ribs where it hurts.  And in the humid ever-summer I dare his picturing mind not to go back to the shout of color, to the clean rasp of frosty air, to the smell of pine wood burning and the caressing warmth of kitchens.  For how can one know color in perpetual green, and what good is warmth without cold to give it sweetness?



Saturday, January 4, 2014

New year, New town

Liefste vrienden,

We beginnen deze nieuwe blog uiteraard met jullie een gelukkig nieuwjaar te wensen.  Hoewel we een zeer fijn oudjaar hadden, voelden de festiviteiten toch lichtjes bitterzoet.  2013 bracht ons namelijk heel wat moois.  En in 2014 moeten wij, zoals sommigen onder jullie graag zeggen, "terug naar de realiteit".

Tja.

Wij kunnen dan ook niets anders doen dan met volle teugen genieten van onze laatste twee maanden in die andere realiteit, namelijk de onze!    En dat is er momenteel een van werk zoeken en rondfietsen in een grote, nieuwe, fenomenale stad.

Ons appartement ligt in een grote blok, ergens in het niemandsland tussen West, North en Downtown Vancouver.  Niet meteen de beste buurt, maar wel zeer centraal gelegen tussen de stad, de bergen en Stanley Park.  En achter de hoek vinden we Nancy Market, waar de muziek en de olijven ons aan de Turnhoutsebaan doen denken.  En dat is altijd leuk.

Vancouver is berucht om de regen die er valt.  Terecht, zo blijkt.  Maar we hebben ook al een paar stralende dagen meegemaakt, waarop we onszelf op onze pasgekochte, tweedehands fietsen over de Lionsgate Bridge sleuren.  Die brug is de scheiding tussen onze North Shore en Downtown en zal ervoor zorgen dat wij na twee maanden onze eigen kuiten niet meer herkennen.   
De stad zelf is fantastisch omdat je er op geen enkel moment de natuur kan vergeten.  Overal waar je je bevindt, kan je ofwel de bergen, ofwel de oceaan zien.  En meestal allebei.  Er zijn gezellige buurten tussen de wolkenkrabbers, er zijn wandel- en fietspaden, leuke cafés en restaurants en bioscopen.  Een stad, dus.  Een stad met palmbomen en mini-regenwoud.

Voor de rest maken we daar niet te veel woorden aan vuil en tonen we u liever wat beeldmateriaal...

De beruchte brug.

Een wasbeer op ons balkon.


Nogmaals de brug, met rechts in beeld ons appartementsgebouw!




Een bald eagle in Lighthouse park.


Nog een bald eagle, en heel wat meer in de lucht...

Kleine Truman Show referentie.


Grote bomen.

Grote bomen.


Kuskus en tot snel!
Fien en Jan

PS: We zijn bang dat u ons gezeur ondertussen beu bent, maar aangezien wij weer voor lange tijd op dezelfde plek verblijven, kunnen we weer post ontvangen.  Voelt u zich geroepen, kan u altijd onze ouders om het adres vragen...