To the cottage

Morgenochtend vertrekken we voor vier dagen naar een cottage bij een meer in Ontario met Geoff, Helen en een hoop van hun vrienden.  (Geoff is een ex-collega van onze goeie vriend Thom Morrell)  We kijken er geweldig naar uit omdat we eindelijk wat kunnen genieten van de Canadese natuur waarvoor we in de eerste plaats helemaal hierheen zijn afgereisd.  En er is geen internet daar in de bossen.  Dat wordt evengoed een verademing, want we zijn toch veel bezig om slaapplaatsen te zoeken, jobs en (nog steeds, we geven niet op) auto's.  Daar kunnen we nu dan even van afkicken. Boeken lezen, wandelen, schrijven en spellekes spelen.  En pintjes drinken, want daar kunnen ze hier ook wat van.

Dus kuskus en tot later!

Jan en Fien

PS: we logeren nu op de elite privéschool waar Geoff werkt (Justin Bieber is hier net niet komen studeren, maar om jullie een idee te geven van het soort school dat dit is).  Het is een hele belevenis om hier even te wonen, alleen al omdat we ons af en toe weer zestien voelen - en dan met name wanneer we stiekem in de bossen sigaretjes gaan roken...
Hier kunnen jullie een promofilmpje van de school zien.  Zeker doen, het is de moeite!

It's the small things

Het verschil tussen Europa en Noord-Amerika zit hem in de kleine dingen.  Op het eerste zicht zijn de dagelijkse levens ongeveer hetzelfde, maar we zijn hier nog geen week, en we moeten toch aan een paar dingen wennen.

1. Ten eerste zijn er de toiletten.  Die zijn overal gratis en heten washrooms. Maar het vreemde is dat het water tot halverwege de pot staat.  Als dat in Belgie zo is, heb je een probleem.

2. De verkeerslichten hangen aan de verkeerde kant van het zebrapad, en als er geen zijn, dan hangt er een verkeersbord om te vermijden dat voetgangers zonder kijken de straat oversteken.

3. In de buitenwijken van Toronto  worden wandelingen georganiseerd... in de winkelcentra (shopping malls, zoals u weet).  Concreet betekent dit dat de deuren om 8u opengaan - twee uur voor de winkels openen - voor de ouderen van dagen en mensen met kleine kinderen.  Die kunnen dan toertjes rond de grote hal maken en gelijkgezinden ontmoeten.  In een land met zo'n prachtige natuur lijkt dat compleet absurd, maar als je bedenkt dat vele mensen 's winters aan huis gekluisterd zitten door de tientallen centimeters sneeuw, valt het eigenlijk wel te begrijpen.  Maar veel gezelliger wordt the mall er toch niet door.

4. De supermarkten hier zijn gi-gan-tisch. Het is onmogelijk kiezen tussen de soorten tandpaste, chips, boter,...  Tot je voor de chocolade staat, natuurlijk.  Daar is het armoe troef.

5. Het publiek in de bioscoop is uitbundiger dan bij ons.  Er wordt hartelijk en luid gelachen en gereageerd op de film, op een allesbehalve irritante manier.  Het is fijn omdat je even behoort tot een gelijkgestemde groep.  Helemaal anders dan bij ons, waar iedereen meer op zichzelf is.

6. Dezelfde uitbundigheid zie je ook in de dagelijkse omgang.  Je kan het oppervlakkig noemen, maar wij vinden het (voorlopig toch) heel leuk om overal zo enthousiast te worden aangesproken.  In de winkel, op straat, in een café.  Iedereen begroet je alsof ze écht blij zijn je te zien.  En er is niemand die de deur niet zal openhouden voor een ander.

O ja, en dan nog dit: een van de vorige dagen stonden we op het terras van onze jeugdherberg (centraal in het drukke Toronto) toen Jan dacht dat hij een kat over het hek zag lopen.  Zoals u weet, houden we wel van katten en gingen we er onmiddellijk op af.  Alleen, het was geen kat.  Het was een wasbeer.  Een echte, grote, dikke wasbeer.  Voor onze neus.  In de stad.

Het zijn de kleine dingen.

Queen Street in Toronto

The Distillery district in Toronto

Absurde situatie in the Distillery district: 2 fotoshoots naast elkaar.  Drie eigenlijk, als je ons mee telt.

In de 'oude' stad

Fantastische overdekte St. Lawrence market.  Niet in focus omdat je het moet ruiken en horen.

Kuskus en tot later,
Jan en Fien

Immigratie: Toronto Raptors en... Ryan Gosling

We hebben nogal gezeurd over de Belgische bureacraten de laatste weken.  Maar het is pas als je op de dienst Immigratie van een vlieghaven staat, dat je beseft wat voor miserie het echt kan zijn.  Een gezin van ongeveer twintig Chinezen had duidelijk levensgrote problemen.  Gelukkig ging het bij ons voor één keer wél vanzelf.  Een gezellig dikke Canadees verwelkomde ons met open armen, maar dreigde wel met torenhoge boetes als we in de seksindustrie zouden gaan werken, alvorens de benodigde documenten in onze paspoorten te nieten. We zijn nu officieel immigranten, en dat is toch ook weer eens wat anders...

Buitenstaanders voelen we ons ook in de jeugdherberg die voor ons geboekt werd door de organisatie waar we mee naar Canada zijn getrokken.  Met bijna dertig zijn we zo goed als de oudste hier.  Misschien dat we vrienden kunnen maken op de wekelijkse karaoke-avond, maar daar passen we toch voor.  Onze roommate, de twintigjarige Zweedse Andy, is nochtans een toffe gast.  Hij snurkt een beetje en praat in zijn slaap, maar heeft tenminste de goede manieren om zich erover te schamen.

Na twee dagen onder invloed van een serieuze jetlag hebben we ontdekt dat de wereldstad Toronto charmanter blijkt dan eerst gedacht.  Maar het is ondertussen ook duidelijk dat ons oorspronkelijke plan om een auto te kopen een hele uitdaging wordt.  Auto's bij de vleet, dat is het probleem niet, maar de verzekering hier kost meer dan het voertuig zelf.  We zoeken nu dus naar een oplossing.  Ofwel verhuizen we naar Vancouver, van waaruit we regelmatig de natuur kunnen gaan opzoeken.  Of we blijven hier even werken en zien dan wel verder.  Het is alleszins zalig om niet te weten wat de volgende dag zal brengen!

Wat we wel weten, is wat de vorige dag bracht, en dat was de moeite.  Om te beginnen een bezoek aan Kensington, een wijk die tegelijkertijd verwaarloosd én trendy is, vol gezellige koffiebars waar ik morgen mijn CV ga binnengooien (met bovenaan mijn voltooiing van een heuse Barista-cursus, met dank aan mijn vriendjes van La Chascona...).  En dan 's avonds: de New York Knicks tegen de Toronto Raptors, oftewel het uber-Amerikaanse* volksfeest van de NBA!

Verder rest ons niets dan jullie nog te verblijden met wat sfeerbeelden, en hop!  Op naar de volgende dag.

Of toch nog dit: ik sta op de foto met Ryan Gosling.  Echt.  Zonder zwans, dames.  Scroll snel naar onder voor het bewijs.

Mmm misschien toch niet helemaal écht.  Maar het gaat er nog van komen, wacht maar af!

Kuskus
en tot later!

Jan en Fien

* Om één of andere reden is het onmogelijk om vanaf onze computer in blogger een ¨ boven een letter te plaatsen.  Ik maak er toch een klein beetje een erezaak van om jullie te laten weten dat het ontbreken van de umlaut enkel ligt aan de computer, niet aan ons.  U mag dit ook onthouden voor in de toekomst.  F.

Logboek

Liefste vrienden en familie,

Een geruststellende boodschap van twee vermoeide reizigers: we zijn goed en wel aangekomen in Toronto, met de juiste stempels in het paspoort en al!

Nu uit bed geraken, nog ergens een hamburger scoren en dan opnieuw ons bed in...

Kuskus en tot later,
Jan en Fien

PS En dan uiteraard nog dit:  we hebben in de lucht al volop genoten van een aantal prachtige pagina's in het boek dat jullie verzorgd hebben.  We gaan het zeker als logboek gebruiken.  Merci iedereen, merci Joske, merci.

CANDADA

Liefste vrienden en familie,

Wanneer jullie dit lezen, zitten wij misschien op het vliegtuig.  Wie weet liggen we zelfs al in een Canadees bed.  Maar wanneer we dit schrijven, zijn we nog niet vertrokken.  Dan zitten we in ons nu bijna lege appartement, tussen dozen vol rommel, een kat die de kluts kwijt is, en stapels papieren die we nog bij een of andere instantie moeten binnenbrengen.  Dat is alvast iets dat we niet gaan missen: de Belgische bureaucratie.  

Maar tijdens deze weken van vooral geen afscheid nemen, ontdekken we ook heel wat dingen die ons wel gaan mankeren:

Jullie, dat spreekt voor zich.

Onze vertederende kater Spencer.

Elke dag kunnen kiezen uit dertig paar schoenen.

Onze boeken en cd's.

Lekkere Vlaamsche kost.

Het kruiswoordraadsel uit de weekendkrant van de Morgen.

Nutella.

Gitaar spelen.

Vrijdagavond pintjes gaan drinken na de volleybalmatch.

Elke week naar de film.

Op de thee bij goeie vrienden.

Ons eigen bed.

De voorjaarsklassiekers.

Jeopardy! spelen, en wie weet zelfs Carcassonne.

En waarschijnlijk nog veel véél meer.

Nochtans houdt de voorgaande lijst ons in de verste verte niet tegen om woensdag op Schiphol het vliegtuig op te stappen.  Want al wat we gaan missen, is er vast nog steeds wanneer we terugkomen - inclusief lastige ambtenaren en jobtekort.  Wat we in Canada gaan tegenkomen, is een groot vraagteken en we zijn dan ook enorm benieuwd naar onze eigen verhalen.  Moest u dat ook zijn, dan kan u die op deze pagina volgen.  Hoe vaak we iets kunnen posten, weten we niet, maar hou het vooral in de gaten!  Dan rest ons voorlopig niets dan jullie uitgebreid te bedanken voor alle hulp, steun en enthousiasme.  Merci merci!

Ah ja, en installeer skype!

Kuskus en tot snel.

Jan en Fien

prrr prrrr

PS: Voor degenen die van niets weten.  Wij zijn Jan en Fien uit Antwerpen, en wij vertrekken voor een jaar naar Canada.  Om te reizen, leven, werken en wwoofen.  We vertrekken in Toronto, en vliegen terug vanuit Vancouver.  Een reis van Oost naar West, dus.  Of en hoe die plannen realiteit worden, leest u hier.