Over salamanderhonden, Elvis en karrenwielen

Beste vrienden,

We zijn tegenwoordig werkende mensen, en dan vliegt de tijd.  Zo snel zelfs, dat we onze blog even helemaal uit het oog verloren waren.  Maar aangezien de muggen ons toch zonder ophouden aanvallen vanavond, kruipen we graag in onze caravan om jullie nog eens wat beeldmateriaal mee te geven van onze recente belevenissen.

Op onze vrije dagen hebben we een paar tripjes gemaakt die we jullie niet willen onthouden.

Het kwik stijgt hier tegenwoordig af en toe tot dertig graden.  We openden twee weken geleden onze wegenkaart en vonden het plekje 'Alberta Beach'.  In ons hoofd een gezellig kustdorpje, met een strand en een haventje.  In realiteit een reeks vakantiewoningen, een vervuild meer (zonder stranden) en hier en daar nog wat sneeuw.

En honden waren verboden op de grasvelden naast het water:

Of zijn honden wel welkom?  We zijn niet helemaal zeker welk beest er eigenlijk niet voorbij dit verbodsbord mag...

Een paar dagen later nam Inge (onze bazin) ons mee naar een Elvis-imitator in de plaatselijke sporthal.  De man mocht er wezen, maar van belichting en geluid kenden de organisatoren niet veel.  Het werd wel een dolle avond, al lag dat voor een groot stuk aan het uitbundige publiek - we kunnen het vergelijken met de Rozentuin op Pulptuur...

Op een andere vrije dag trokken we naar Edmonton, waarvan we beginnen vermoeden dat er slechts één straat echt de moeite waard is.  Maar voorlopig gaan we daar nog geen uitspraken over doen.  Verder onderzoek is nodig.  Wél belangrijk is dat ze er op straat waterfietsen verkopen.  Ondanks mijn smekende blikken heb ik er geen gekregen van mijn wederhelft, al heeft hij wel een punt dat het land moeilijk te doorkruisen valt op zo'n ding.  Tja.

Voor de duidelijkheid: het is slechts gezichtsbedrog dat ik in Canada aan het krimpen ben.  Of dat hoop ik toch.

Gisteren gingen we roadtrippen in de omgeving (met de ferry van Neerlandia naar Fort Assiniboine, Swan Hills en Whitecourt).  Vooral eindeloze wegen, veel wind, prachtige uitzichten en te vergeten dorpen:

Moederziel alleen, maar tevreden op de Klondike Ferry.

De ferry op de terugweg, nadat hij ons had overgezet.

Het centrum van het nabijgelegen dorp Fort Assiniboine, vooral beroemd om...

... het grootste karrenwiel en pikhouweel ter wereld.  Na nader onderzoek is gebleken dat het misschien wel groot is, maar ook van plastiek.  Dat vinden wij toch een beetje valsspelen.

Dat was het voor deze aflevering.  Volgende keer:  een zelfgeschreven schlager?

Kuskus en tot snel,

Jan en Fien

PS: De pluizige kattin Pumpkin besloot twee weken terug om voor onze caravan te bevallen, terwijl wij daar aan het eten waren.  Niet alleen waren wij getuigen van het ter wereld komen van vijf kittens, we kunnen ze nu ook elke dag zien groeien.  Deze beestjes brengen we graag volgende keer voor u in beeld.  Want zeg nu zelf, wat is er op deze wereld schattiger dan kleine katjes?  Niets.  Helemaal niets.

Rosebud

Wie had dat ooit gedacht?  Dat ik diep in mijn hart eigenlijk een buitenmens ben?  Ik zelf alleszins niet.  Maar tijdens het snoeien van de rozen, terwijl de ochtendzon traag maar gestaag de serre opwarmde, overviel het mij: dit bevalt me.  En veel meer dan ik had verwacht.  Het bevalt me ook om met een glas zelfgemaakte iced tea naar de koeien te staren en om een kruidentuintje aan te leggen.  Om te zitten lezen en schrijven omdat er toch niets anders te doen is.  Om terwijl naar mijn man zijn gitaarspel te luisteren.  Of naar de krekels en de kikkers.

Ik vond mezelf gemaakt voor de stad.  Alles en iedereen binnen handbereik.  Maar rust en kalmte heeft blijkbaar ook wel iets.  Elke dag over de Turnhoutsebaan fietsen, verliest elke dag iets van zijn aantrekkingskracht.  Misschien is het omdat we nu eenmaal met vakantie zijn.  Of wie weet, ontdekken we nu pas wie we echt zijn: mensen die wél hun planten langer dan een week kunnen doen overleven, en het niet nodig hebben om elk uur van de dag naar de winkel te kunnen lopen.  

Het enige wat ontbreekt, is een schoenenkast en vooral een goede vriend om uit te nodigen.  Maar ach, je kan niet alles hebben.

PS: laat ons duidelijk zijn, ik zou nooit naar een plek kunnen verhuizen waar de films in de bioscoop gedubd zijn - zelfs al ligt die cinema in kwestie op minder dan een uur rijden.   Sommige dingen blijven belangrijk.

Het leven op den buiten

Na een rustdag vol niets doen zijn we aan de slag gegaan bij De Herdt Gardens/Southside Greenhouses in Barrhead. We hebben het hier helemaal naar onze zin. We vullen onze dagen met het planten en verkopen van de meest uiteenlopende vegetatie, omgeven door voorlopig nog zeer frisse buitenlucht, drie koeien, twee steeds zwoegende mexicanen, drie grote serres, twee katten, vier honden, een paard, een ezel, ongeveer 15 auto's (waarvan het merendeel zonder motor tussen het gras groeit), een zeer fijn gezin met een huis en een caravan in de tuin van ongeveer vier voetbalvelden.

Tegen de caravan zeggen we ondertussen thuis maar Barrhead is niets vergeleken met onze natuurlijke habitat. Je zou het kunnen vergelijken met Stabroek maar dan met vriendelijke inwoners en grote auto's (ook het welbekende spreekwoord is hier van toepassing). Die wagens stoppen trouwens voor een zeldzame voetganger wanneer die een straat willen oversteken. Om en bij de 4500 inwoners telt dit dorp dat op 120 km ten noorden van Edmonton ligt. Voor een stadsmens is het hier saai. In het weekend zelfs dodelijk saai. Alleen de Roxy (cinema met 1 voorstelling per dag) biedt wat afleiding van het dagelijkse leven. Gelukkig mogen we hier werken en zijn er prachtige bossen en meren in de omgeving waar we op vrije dagen in kunnen wandelen. Ook de garage- en auction sales komen dichter nu de temperatuur af en toe meer dan 2 bedraagt. 's Nachts huilen de coyotes en fonkelen de sterren. Zalig rustig.

Tijdens het autorijden is het lastig om de ogen op de baan te houden. Het adembenemende landschap trekt alle aandacht. Op alle momenten van de dag steken elanden en herten de straat over. het is moeilijk om geconcentreerd te blijven wanneer men honderd knalt. Honderd is de gebruikelijke snelheid tussen de dorpjes die gemiddeld zo'n veertig kilometer van elkaar verwijderd zijn. Mens leeft hier naast dier en dat mag je nooit vergeten!

Onze bazen nemen ons af en toe mee naar plaatselijke evenementen, zoals gisteravond: het gala van de ondernemers, alwaar Southside Greenhouses ging lopen met de award voor Pillar of the community.  Naast het uitgebreide diner en de loterijtrekking, was het hoogtepunt van de avond wel de goochelaar, die kaarten uit appels liet komen en tafels liet zweven.  Je ziet, we vervelen ons hier zeker niet.

Vandaag is de zon beginnen schijnen - de laatste sneeuw is gesmolten - en zitten we met boeken en gitaar voor onze caravan te genieten van de kwakende kikkers en de kat aan onze voeten.

Tot later beste vrienden, met meer verslagen over ons verblijf in Barrhead en onze plannen voor de komende maanden.

Jan en Fien.

Het terrein waar we op wonen, bekeken vanuit de wei achter de caravan.

U ziet het goed: zelfs voor Fien zijn de wegen hier gemaakt om te cruisen.

Nee, we hebben Spencer niet laten overvliegen.  Dit is Fluffernutter, onze nieuwe beste vriend.  Tot we onze echte Spencer weer terug hebben, natuurlijk...

Romantisch plaatje van onze vierde huwelijksverjaardag aan Thunder Lake - als u even vergeet dat mijn billen te zien zijn.

In de caravan: aanpassen aan het lokale leven part I

In de caravan: aanpassen aan het lokale leven part II