Float 'n' Bloat

Dag lieve vrienden,

Ons verblijf in Yellowknife en the Northwest Territories loopt stilaan ten einde.  Met een zwaar gemoed trekken we zondag nieuwe avonturen tegemoet, en laten we een mooie locatie en nieuwe vrienden achter.  Oh ja, we kijken ook uit naar de Yukon en alle beren daar, maar Yellowknife veroverde een bijzondere plek in ons hart.

Mede verantwoordelijk daarvoor zijn Doug en France.  Ze namen ons onder andere mee op float and bloat, wat zoveel wil zeggen als "naar de andere kant van het meer drijven en daar héél véél eten."  Dat drijven viel uiteindelijk nogal mee: kanovaren is hier de nationale sport, en wij zijn dui-de-lijk maar amateurs (vooral de terugweg, met strakke wind tegen, werd de ultieme relatietest).  Maar wat een beloning!  Ver weg van de beschaving en andere levende zielen, kampeerden we op een eiland in de zon.  Onze kano's waren volgeladen met meubilair en voedsel.  We aten en praatten tot in de vroege uurtjes en zagen zelfs onze eerste nachtelijke regenboog.

[We vertelden het al eerder, maar het is de moeite van de herhaling waard: je kan hier rechtstreeks uit de meren drinken.  Het water is lekker, zuiver en je wordt er niet ziek van.
En omdat we er nu toch over bezig zijn, wil ik u dit transcript van een waargebeurde conversatie niet onthouden:

Person X: "So, I guess there are still places in Belgium where you can drink water straight from the river or lake?"
Me: (bursts out laughing)
Person X: (looks confused)

Sommige Canadezen zijn echt verwend en wat naief in hun wereldbeeld...]

Voor het overige hebben we niet heel veel te vertellen.  We leefden gewoon het dagelijkse leven: we hielpen France bij het maken van haar nieuwe kortfilm - als verhuizers, set dressers, set painters, catering en meer.  We (euh, sommigen onder ons) zongen op de Farmer's Market, werkten in de tuin, maakten wandelingen met de hond, keken films met grappige mensen en begonnen zowaar bijna plaatselijke bekendheden te worden.  Misschien maar goed dat we vertrekken voor de roem ons naar het hoofd stijgt.

Goodbye Yellowknife and see you later!

Kuskus en tot snel,
Jan en Fien

Rocking the folks

Aaah, Yellowknife.  Daalde de temperatuur des winters niet regelmatig tot -45°C, we kwamen hier in een wip wonen.  En het allerliefst in een van de vele charmante houseboats.  We namen dan onze fiets mee in de kano en gingen vrolijk op en neer. Werken was elke dag een feest, want iedereen is vriendelijk en blij om in deze stad te leven. 

We moeten wel opletten dat we het leven hier niet té mooi voorstellen.  De stad wordt ontsierd door heel wat alcoholisten, de meeste onder hen natives.  Hun ouders en grootouders kwamen de slechte behandeling door 'de blanke man' nooit te boven, en de kinderen dragen die psychische en fysieke problemen bijna mee in hun bloed.  Toch is het in Yellowknife voor het eerst dat we een enorme liefde voor het land zien, die net komt van de autochtone Dene en Inuit, en die wordt doorgegeven aan de nieuwkomers.  Respect voor de omgeving is een belangrijk deel van de levenswijze.  Dat ze af en toe een caribou of eland schieten voor het vlees en de pels, hoort daar nu eenmaal bij...

Een niet zo goed voorbeeld van het voorgaande, is de plaatselijke vuilnisbelt.  Maar wel een foto waard:

Mijn man in Marlon II.

Een betere illustratie is de boerenmarkt, waar wij elke dinsdagavond met France haar waar verkopen.   Op deze plek langs het water komt Yellowknife samen om verse groentjes te eten en met vrienden te picknicken.

Het is bovendien écht niet moeilijk om van dit land te houden.  De mensen zijn er trots op dat ze in the North wonen, en terecht.  Aan natuurpracht geen gebrek.  Er zijn meer meren dan land, ruige rotsen en wilde rivieren.

U kan duidelijk zien dat ik me heel veilig voel daar aan de rand van de afgrond.

Al deze schone plaatjes terzijde, als we zeggen dat we in Yellowknife wel zouden kunnen wonen, heeft dat vooral te maken met de sfeer en de mensen.  Vrijdag zijn we mee gaan helpen met de opbouw van Folk on the Rocks, een muziekfestival op een rotsheuvel aan een meer (dat spreekt voor zich) een paar kilometer buiten de stad.  We zetten een ingenieus systeem op, dat met zonne-energie water opwarmt voor de afwas.  Tijdens het festival kunnen mensen dan borden en bestek huren, zodat de massa weggegooid plastic wordt gereduceerd.  Onze wwoof-gastheer Doug is de initiatiefnemer van dit project. Allemaal mooi en wel, wij deden het toch ook een beetje voor het gratis toegangsticket en het volunteer T-shirt...

Jan eindelijk aan het stuur van een truck - weliswaar met zonnepanelen in de laadbak.

Folk on the Rocks lijkt in niets op een Belgisch festival.  Om half zeven stopt bijvoorbeeld de bierverkoop en als je je eigen sigaretten rolt, gooien ze je bijna buiten omdat je meteen verdacht wordt van drugsgebruik.  Desalniettemin is het een heerlijke ervaring.  En dat niet alleen omdat de knappe bebaarde Canadezen eindelijk uit hun kot komen.  Het publiek (alle inwoners van Yellowknife en omstreken) luistert met evenveel enthousiasme naar Inuit throat singers als naar de populaire lokale indiebandjes.  En die uiteenlopende groepen worden dan ook nog eens hier en daar samen op een podium gezet voor al dan niet geïmproviseerde samenwerkingen.  Liefde, tolerantie en respect zijn de toverwoorden.  Als we de afwezigheid van geïntoxiceerde hippies wegdenken, wanen we ons zowaar in de seventies.  Vooral tijdens de afsluiter van het festival: een drum dance gebracht door de Yellowknife Dene Drummers, waarbij iedereen - om 12u 's avonds maar bij daglicht - in een grote cirkel rondhuppelt.  Artiesten en publiek door elkaar.

Knappe set van Hayden.  Als je tijd hebt, check ook zeker onze ontdekkingen The Crooked Brothers en The Harpoonist and the Axe Murderer.

The Yellowknife Dene Drummers.  Neem ook zeker eens een kijkje naar hun Hand Games.  Hallucinant!

En dan als afsluiter nog een foto van mezelf in mijn nieuwe $2 kringwinkel-supermantrui, klaar om met een ijsbeer te vechten.

In het museum, welteverstaan.

Kuskus en tot snel,

Fien en Jan

Trip to the land of the midnight sun

We zijn er.  In het land waar de zon altijd schijnt.  Maar voor we daar arriveerden, vierden we op 1 juli eerst nog uitbundig Canada Day in Barrhead.

We namen afscheid van Koen, Inge en kids, en vertrokken met een volle gastank en een propere auto het onbekende in.  

Een beetje voorbij het spookdorp Faust met schilderachtige kerk,

kampeerden we op een van Canada's perfect uitgeruste kampterreinen.  Geen douches, maar op elke plek een bank, een vuurcirkel (mét rooster) en een stapel brandhout.  Jongens als Jan, blij als een kind.

Weer een dag later, passeerden we de 60ste parallel, en reden we the Northwest Territories binnen.  Deze provincie overlapt een gigantisch deel van Canada, tot helemaal in het Noorden. Hun nummerplaten hebben de vorm van een ijsbeer.

Van het moment dat we de grens overstaken, werden we aangevallen door dazen (men noemt die hier 'bulldogs', om u een idee te geven van hun grootte en agressie) en muggen.  Het werd moeilijk turen door de voorruit van ons ooit zo schoon RAV-ke...

Als u goed kijkt, ziet u vooral op de linkerkant van de foto waar we mee te maken hebben...

Onze eerste drie nachten in wat wel een nieuw land lijkt, spendeerden we bij Jackie, Graham en hun drie kinderen in Hay River.  Jackie is een enthousiaste boerin, die de wereld wil bekeren om zelfvoorzienend te leven.  Haar passie is inspirerend, net als haar tuin.  Groen als dit gezin is, dragen ze wel een chemische insectenspray als parfum.  Wij logeerden in hun camper en hielpen mee waar nodig.  

We leerden op drie dagen meer over composteren en recycleren dan we ooit hadden kunnen vermoeden.  En over 'bug jackets'.  Dat ook.

Voor we verder reden,  speelden we nog wat bij het meer...

... en passeerden we een paar prachtige en ongerepte watervallen (eat this, Niagara).

En nu zijn we hier, bij France en Doug, 25 kilometer buiten Yellowknife.  De stad zelf is klein maar bloeiend.  Er zijn festivals, leuke restaurants en vrolijke mensen.  In de winter is het hier bijna altijd donker, dus iedereen geniet van deze paar maanden licht.  We helpen France bij het wateren van haar groenten, bij het onkruid wieden en het oogsten.  En we staan haar bij op de markt.  De manier waarop zij leven is behoorlijk extreem, maar het bevalt ons ten zeerste.  We drinken het water uit het meer (waar we ook in zwemmen), we gaan naar the out house om ons gevoeg te doen, en we hebben enkel af en toe internet, want alles gaat hier met zonne-energie. Elektriciteit is beperkt.  We eten wat France groeit, en slapen in een prachtige cabin.   Geloof het of niet (muggen of niet), dit is een klein paradijs, en het heet dan ook niet voor niets le Refuge.  We hopen in de maand dat we hier zijn, toch nog eens een keer te kunnen schrijven, zodat we ook wat meer foto's van de omgeving kunnen tonen.  Het is hier erg rotsachtig, met vele uitgestrekte meren.  Volgend weekend gaan we ook helpen op Folk on the Rocks, het plaatselijke muziekfestival!

Ons huisje.

En binnen.

Waar is Jan?

Lieve vrienden, tot gauw, hou ons op de hoogte van het leven bij jullie, en maak u over ons maar geen zorgen.  Wij stellen het wel.

Kuskus,

Jan en Fien