A very merry Christmas indeed

Zonder onrespectvol te willen zijn tegenover alle vorige Kerstmissen, of ondankbaar tegenover alle mensen die ons spectaculaire maaltijden voorschotelden, of ons later op de avond liefdevol omhelsden, aangespoord door net wat te veel champagne: dit was zonder twijfel de beste kerstmis ooit.

We moesten weliswaar negen uur op onze trein wachten wegens noodweer in het oosten.  Dit verpestte een beetje de kerstsfeer want mensen worden blijkbaar nogal kribbig als ze niet op tijd op het kerstdiner kunnen arriveren.  Wij hadden vooral te doen met het arme ViaRail personeel, dat waarschijnlijk ook andere plannen had voor kerstavond dan verwijten naar het hoofd geslingerd krijgen.

wachten...

Maar eens op de trein... werd het heel wat beter.  Een behoorlijk aantal passagiers had afgehaakt in de wachtzaal, dus de volhouders zaten allemaal in hetzelfde schuitje.  En we kregen er nog een gratis avondmaal bovenop. Als excuus voor de vertragingen en oh ja, ook omdat het kerstavond was.

Na wat we moeilijk een nachtrust kunnen noemen (comfortabele zetels om in te zitten, dat wel, maar slapen is wat anders) werden we 's ochtends gewekt met een Merry Christmas en een gratis ontbijt.  Terwijl de schemering langzaam optrok, zagen we de Rocky Mountains geleidelijk verschijnen en de kronkelende trein in de verte zijn lichten werpen op de volgende bocht.  In een poging te beschrijven hoe het was om de Rockies nog eens te zien, ga ik ook deze keer het sentiment niet uit de weg.  U weze gewaarschuwd.

Met mijn neus tegen het raam gedrukt en mijn blik gefixeerd op het schouwspel van de rotsen in het halfdonker, kreeg ik letterlijk vlinders in de buik.  Alsof een oude liefde bekende dat hij me nog leuk vond, kon ik niet wachten op wat er volgen zou, maar wilde ik ook niet dat het moment zou passeren.  In een ogenblik was ik al triest om de heimwee die onvermijdelijk zou volgen.  Heimwee naar de vorige bocht.

Maar niet getreurd!  Ondertussen zijn we aangekomen in onze studio in North Vancouver, waar we eerst wat tijd zullen nemen om bij te slapen, ons fatsoenlijk te installeren en de stad te ontdekken.  En wie weet, rijden we ooit nog eens door de Rockies.*

Kuskus en tot later,
Fien en Jan

*We krijgen bij onze volgende boeking een fikse korting ter excuus voor de vertragingen.  Wegens die tegemoetkoming, het gratis eten en de onvermoeibare vriendelijkheid van het personeel,  zijn wij de grootste Via Rail fans ter wereld.  Dat zou na 9 uur vertraging bij de NMBS wel wat anders zijn, vermoeden wij.

The world is our meringue

U moet het zien om het te geloven: Jan en Fien op skilatten.

Oké, we zijn niet meteen elegant uitgedost, maar hebt u het gezien?  We staan op skilatten!  Jan zei op de heenweg dat hij voelde dat hij een natural was.  Ik geef het niet graag toe, maar er was iets van aan.  We begonnen met tien keer de Bunnyhill af te glijden, promoveerden onszelf dan naar Shuttle Hill en mijnheer dook op het einde van de dag met veel bravoure Suicide Hill af.  Bon, daar moest hij wel zijn meerdere erkennen in Moeder Natuur, maar toch.*

Misty Ridge ligt op iets minder dan een uur rijden van Barrhead (in Canadese termen: vlakbij).  Voor wie het nog niet doorhad: het is hier plat.  Plat.  Nog eens: plat.  De piste is dan ook geen berg, maar een riviervallei.  Er is een kleine barak met snacks en verhuurkantoor, gerund door de plaatselijke jeugd.  De stoere weet u wel, de snowboardende.  Er is één skilift.  Zeven minuten naar boven en twee naar beneden.  Een beetje marginaal en perfect dus, voor sukkelaars als wij.

Moest u er trouwens een nodig hebben, de wintersport is een reden om naar Canada te verhuizen.  Elk gezinslid heeft hier zijn eigen gerei: sledes, skimateriaal (down hill en cross country) en schaatsen.  Op zondagmiddag (dan is het niet druk want iedereen zit in de kerk) glijden ze gezellig de berg af en achteraf drinken ze warme chocomelk.  Toch niet helemaal hetzelfde als in den Uitlegger of het Rivierenhof gaan wandelen.

We willen ook nog even iets zeggen over het weer.  Vorige week heeft het fel gesneeuwd, en daarna kregen we te maken met freezing rain.  Als gevolg daarvan bevroor de bovenste laag sneeuw.  De ijslaag ziet eruit als de glazige buitenkant van een meringue, met binnenin een perfecte poederige sneeuw.  

De wereld is onze meringue, en wij bijten er met veel goesting een stuk af!

*Over mijn skikunsten: al was het 15 jaar geleden, ik vond ze meer dan verdienstelijk.  Maar het was Jan zijn eerste keer, dus hij ging met de pluimen lopen.  Het is hem gegund, laat mij maar in stilte met stijve spieren sukkelen...

Koud

Dag beste vrienden,

In een vorige blog hadden we u winterfoto's beloofd, en bij deze wordt u daar rijkelijk van voorzien.  Wij vinden dit allemaal nog prachtig en onwaarschijnlijk, maar de plaatselijke bevolking durft daar wel eens anders over denken.  En dat is al bij al wel te begrijpen.  Wij zouden ook niet alle jaren te maken willen hebben met een winter van oktober tot april.  Een winter waarin er in een nacht meer dan 30 centimeter sneeuw kan vallen, en waarin de temperaturen nooit boven of zelfs tegen het vriespunt liggen.  Geef ons maar +27°C en niet de negatie daarvan.  Toch mogen we niet klagen.  We zijn immers naar Canada gekomen voor de totaalervaring - minus het elanden jagen,  bomen hakken, poutine eten en met grote trucks rondrijden.

Een kleine anekdote misschien, over het winterse leven hier, en de gevaren die dat met zich meebrengt?
We gingen onze vrije dag in de zetel doorbrengen, maar besloten toch een tripje te maken aan PeanutLake (lees: Jan wilde testen of het ijs ons al kon dragen).  Na letterlijk 500 meter wandelen, stond Jan plots in een plas water, dus spoedden wij ons weer naar de auto.  Dat was eigenlijk niet erg, want onze voeten begonnen al te bevriezen.  We wilden de verwarming aanzetten, toen we ontdekten dat geen van ons beiden de autosleutels nog op zak had.  Die moesten ergens in de sneeuw zijn gevallen.  Vertrouw ons, in 30 centimeter sneeuw verdwijnt alles.  We hebben nog andere voorwerpen laten vallen om te testen hoe we een gevallen autosleutel zouden kunnen herkennen.  Het begon ondertussen te schemeren, en na 10 keer op onze stappen te zijn teruggekeerd, besloten we toch maar Inge te bellen om ons te komen redden.  Sympathiek als ze is, stond ze er binnen de tien minuten, maar reed ze zich wel vast in de sneeuw...  Nog een half uur en een hele zak zout later, hadden we onszelf bevrijd en konden onze tenen opwarmen.

De reservesleutel lag gelukkig in de trailer.  Moraal van het verhaal: geen stress, er is altijd een oplossing, zelfs bij -40°C.

We hebben nog steeds het plan om te gaan wintersporten op de plaatselijk ski hill, maar daar hebben we tot nu toe niet veel tijd voor gehad.  Als er sneeuw valt, rukken we mee uit om stoepen weer zichtbaar te maken, en de bestellingen kerstrozen blijven binnenkomen.  Dit weekend was het kerstmarkt bij De Herdt Gardens,  dus alle hens aan dek!  Het is voor ons zeer vreemd om in constante kerststemming te verkeren - wat dat ook moge betekenen - maar de soundtrack uit de winkel komt ook 's nachts in onze dromen terug.  Mariah Carey, Wham!, John Lennon en zelfs Will Tura spoken door onze hoofden met hun kerstliederen.  We beginnen bijna te geloven dat Santa Claus bestaat (dat is natuurlijk helemaal niet waar, Sinterklaas is de enige die met een zak vol cadeaus door de schoorsteen klautert.  We hadden onze schoen gezet maar de goedheiligman komt blijkbaar niet tot in Canada).

De nacht waarop Jozef en Maria 2013 winters geleden in het stalleke terechtkwamen, zullen wij dit jaar op de trein doorbrengen.  Voor de gevoelige zielen onder jullie: wees gerust, we nemen wel een feestmaal mee voor onderweg.  Een kerstavond met z'n tweetjes (en tweehonderd onbekenden), terwijl het Canadese winterlandschap voorbijschuift.  Wat wil een mens nog meer?

Als alles goed gaat, komen we op kerstdag aan in Vancouver, waar we de laatste twee maanden van onze reis zullen blijven.  Maar daar zijn we nog niet!  In tussentijd houden we u gaarne op de hoogte van de gebeurtenissen in Barrhead.  Hoogstwaarschijnlijk met bevroren tenen en neus, vanop een slee of skilatten.

Jullie kapoenen,
Fien en Jan

Snowbuster!

Uit het keukenraam.

Op het keukenraam.

Vlak voor het verdwijnen van de autosleutel.

Traditionele klederdracht bij het inpakken van kerstrozen.