Koud

Dag beste vrienden,

In een vorige blog hadden we u winterfoto's beloofd, en bij deze wordt u daar rijkelijk van voorzien.  Wij vinden dit allemaal nog prachtig en onwaarschijnlijk, maar de plaatselijke bevolking durft daar wel eens anders over denken.  En dat is al bij al wel te begrijpen.  Wij zouden ook niet alle jaren te maken willen hebben met een winter van oktober tot april.  Een winter waarin er in een nacht meer dan 30 centimeter sneeuw kan vallen, en waarin de temperaturen nooit boven of zelfs tegen het vriespunt liggen.  Geef ons maar +27°C en niet de negatie daarvan.  Toch mogen we niet klagen.  We zijn immers naar Canada gekomen voor de totaalervaring - minus het elanden jagen,  bomen hakken, poutine eten en met grote trucks rondrijden.

Een kleine anekdote misschien, over het winterse leven hier, en de gevaren die dat met zich meebrengt?
We gingen onze vrije dag in de zetel doorbrengen, maar besloten toch een tripje te maken aan PeanutLake (lees: Jan wilde testen of het ijs ons al kon dragen).  Na letterlijk 500 meter wandelen, stond Jan plots in een plas water, dus spoedden wij ons weer naar de auto.  Dat was eigenlijk niet erg, want onze voeten begonnen al te bevriezen.  We wilden de verwarming aanzetten, toen we ontdekten dat geen van ons beiden de autosleutels nog op zak had.  Die moesten ergens in de sneeuw zijn gevallen.  Vertrouw ons, in 30 centimeter sneeuw verdwijnt alles.  We hebben nog andere voorwerpen laten vallen om te testen hoe we een gevallen autosleutel zouden kunnen herkennen.  Het begon ondertussen te schemeren, en na 10 keer op onze stappen te zijn teruggekeerd, besloten we toch maar Inge te bellen om ons te komen redden.  Sympathiek als ze is, stond ze er binnen de tien minuten, maar reed ze zich wel vast in de sneeuw...  Nog een half uur en een hele zak zout later, hadden we onszelf bevrijd en konden onze tenen opwarmen.

De reservesleutel lag gelukkig in de trailer.  Moraal van het verhaal: geen stress, er is altijd een oplossing, zelfs bij -40°C.

We hebben nog steeds het plan om te gaan wintersporten op de plaatselijk ski hill, maar daar hebben we tot nu toe niet veel tijd voor gehad.  Als er sneeuw valt, rukken we mee uit om stoepen weer zichtbaar te maken, en de bestellingen kerstrozen blijven binnenkomen.  Dit weekend was het kerstmarkt bij De Herdt Gardens,  dus alle hens aan dek!  Het is voor ons zeer vreemd om in constante kerststemming te verkeren - wat dat ook moge betekenen - maar de soundtrack uit de winkel komt ook 's nachts in onze dromen terug.  Mariah Carey, Wham!, John Lennon en zelfs Will Tura spoken door onze hoofden met hun kerstliederen.  We beginnen bijna te geloven dat Santa Claus bestaat (dat is natuurlijk helemaal niet waar, Sinterklaas is de enige die met een zak vol cadeaus door de schoorsteen klautert.  We hadden onze schoen gezet maar de goedheiligman komt blijkbaar niet tot in Canada).

De nacht waarop Jozef en Maria 2013 winters geleden in het stalleke terechtkwamen, zullen wij dit jaar op de trein doorbrengen.  Voor de gevoelige zielen onder jullie: wees gerust, we nemen wel een feestmaal mee voor onderweg.  Een kerstavond met z'n tweetjes (en tweehonderd onbekenden), terwijl het Canadese winterlandschap voorbijschuift.  Wat wil een mens nog meer?

Als alles goed gaat, komen we op kerstdag aan in Vancouver, waar we de laatste twee maanden van onze reis zullen blijven.  Maar daar zijn we nog niet!  In tussentijd houden we u gaarne op de hoogte van de gebeurtenissen in Barrhead.  Hoogstwaarschijnlijk met bevroren tenen en neus, vanop een slee of skilatten.

Jullie kapoenen,
Fien en Jan

Snowbuster!

Uit het keukenraam.

Op het keukenraam.

Vlak voor het verdwijnen van de autosleutel.

Traditionele klederdracht bij het inpakken van kerstrozen.