A very merry Christmas indeed

Zonder onrespectvol te willen zijn tegenover alle vorige Kerstmissen, of ondankbaar tegenover alle mensen die ons spectaculaire maaltijden voorschotelden, of ons later op de avond liefdevol omhelsden, aangespoord door net wat te veel champagne: dit was zonder twijfel de beste kerstmis ooit.

We moesten weliswaar negen uur op onze trein wachten wegens noodweer in het oosten.  Dit verpestte een beetje de kerstsfeer want mensen worden blijkbaar nogal kribbig als ze niet op tijd op het kerstdiner kunnen arriveren.  Wij hadden vooral te doen met het arme ViaRail personeel, dat waarschijnlijk ook andere plannen had voor kerstavond dan verwijten naar het hoofd geslingerd krijgen.

wachten...

Maar eens op de trein... werd het heel wat beter.  Een behoorlijk aantal passagiers had afgehaakt in de wachtzaal, dus de volhouders zaten allemaal in hetzelfde schuitje.  En we kregen er nog een gratis avondmaal bovenop. Als excuus voor de vertragingen en oh ja, ook omdat het kerstavond was.

Na wat we moeilijk een nachtrust kunnen noemen (comfortabele zetels om in te zitten, dat wel, maar slapen is wat anders) werden we 's ochtends gewekt met een Merry Christmas en een gratis ontbijt.  Terwijl de schemering langzaam optrok, zagen we de Rocky Mountains geleidelijk verschijnen en de kronkelende trein in de verte zijn lichten werpen op de volgende bocht.  In een poging te beschrijven hoe het was om de Rockies nog eens te zien, ga ik ook deze keer het sentiment niet uit de weg.  U weze gewaarschuwd.

Met mijn neus tegen het raam gedrukt en mijn blik gefixeerd op het schouwspel van de rotsen in het halfdonker, kreeg ik letterlijk vlinders in de buik.  Alsof een oude liefde bekende dat hij me nog leuk vond, kon ik niet wachten op wat er volgen zou, maar wilde ik ook niet dat het moment zou passeren.  In een ogenblik was ik al triest om de heimwee die onvermijdelijk zou volgen.  Heimwee naar de vorige bocht.

Maar niet getreurd!  Ondertussen zijn we aangekomen in onze studio in North Vancouver, waar we eerst wat tijd zullen nemen om bij te slapen, ons fatsoenlijk te installeren en de stad te ontdekken.  En wie weet, rijden we ooit nog eens door de Rockies.*

Kuskus en tot later,
Fien en Jan

*We krijgen bij onze volgende boeking een fikse korting ter excuus voor de vertragingen.  Wegens die tegemoetkoming, het gratis eten en de onvermoeibare vriendelijkheid van het personeel,  zijn wij de grootste Via Rail fans ter wereld.  Dat zou na 9 uur vertraging bij de NMBS wel wat anders zijn, vermoeden wij.

The world is our meringue

U moet het zien om het te geloven: Jan en Fien op skilatten.

Oké, we zijn niet meteen elegant uitgedost, maar hebt u het gezien?  We staan op skilatten!  Jan zei op de heenweg dat hij voelde dat hij een natural was.  Ik geef het niet graag toe, maar er was iets van aan.  We begonnen met tien keer de Bunnyhill af te glijden, promoveerden onszelf dan naar Shuttle Hill en mijnheer dook op het einde van de dag met veel bravoure Suicide Hill af.  Bon, daar moest hij wel zijn meerdere erkennen in Moeder Natuur, maar toch.*

Misty Ridge ligt op iets minder dan een uur rijden van Barrhead (in Canadese termen: vlakbij).  Voor wie het nog niet doorhad: het is hier plat.  Plat.  Nog eens: plat.  De piste is dan ook geen berg, maar een riviervallei.  Er is een kleine barak met snacks en verhuurkantoor, gerund door de plaatselijke jeugd.  De stoere weet u wel, de snowboardende.  Er is één skilift.  Zeven minuten naar boven en twee naar beneden.  Een beetje marginaal en perfect dus, voor sukkelaars als wij.

Moest u er trouwens een nodig hebben, de wintersport is een reden om naar Canada te verhuizen.  Elk gezinslid heeft hier zijn eigen gerei: sledes, skimateriaal (down hill en cross country) en schaatsen.  Op zondagmiddag (dan is het niet druk want iedereen zit in de kerk) glijden ze gezellig de berg af en achteraf drinken ze warme chocomelk.  Toch niet helemaal hetzelfde als in den Uitlegger of het Rivierenhof gaan wandelen.

We willen ook nog even iets zeggen over het weer.  Vorige week heeft het fel gesneeuwd, en daarna kregen we te maken met freezing rain.  Als gevolg daarvan bevroor de bovenste laag sneeuw.  De ijslaag ziet eruit als de glazige buitenkant van een meringue, met binnenin een perfecte poederige sneeuw.  

De wereld is onze meringue, en wij bijten er met veel goesting een stuk af!

*Over mijn skikunsten: al was het 15 jaar geleden, ik vond ze meer dan verdienstelijk.  Maar het was Jan zijn eerste keer, dus hij ging met de pluimen lopen.  Het is hem gegund, laat mij maar in stilte met stijve spieren sukkelen...

Koud

Dag beste vrienden,

In een vorige blog hadden we u winterfoto's beloofd, en bij deze wordt u daar rijkelijk van voorzien.  Wij vinden dit allemaal nog prachtig en onwaarschijnlijk, maar de plaatselijke bevolking durft daar wel eens anders over denken.  En dat is al bij al wel te begrijpen.  Wij zouden ook niet alle jaren te maken willen hebben met een winter van oktober tot april.  Een winter waarin er in een nacht meer dan 30 centimeter sneeuw kan vallen, en waarin de temperaturen nooit boven of zelfs tegen het vriespunt liggen.  Geef ons maar +27°C en niet de negatie daarvan.  Toch mogen we niet klagen.  We zijn immers naar Canada gekomen voor de totaalervaring - minus het elanden jagen,  bomen hakken, poutine eten en met grote trucks rondrijden.

Een kleine anekdote misschien, over het winterse leven hier, en de gevaren die dat met zich meebrengt?
We gingen onze vrije dag in de zetel doorbrengen, maar besloten toch een tripje te maken aan PeanutLake (lees: Jan wilde testen of het ijs ons al kon dragen).  Na letterlijk 500 meter wandelen, stond Jan plots in een plas water, dus spoedden wij ons weer naar de auto.  Dat was eigenlijk niet erg, want onze voeten begonnen al te bevriezen.  We wilden de verwarming aanzetten, toen we ontdekten dat geen van ons beiden de autosleutels nog op zak had.  Die moesten ergens in de sneeuw zijn gevallen.  Vertrouw ons, in 30 centimeter sneeuw verdwijnt alles.  We hebben nog andere voorwerpen laten vallen om te testen hoe we een gevallen autosleutel zouden kunnen herkennen.  Het begon ondertussen te schemeren, en na 10 keer op onze stappen te zijn teruggekeerd, besloten we toch maar Inge te bellen om ons te komen redden.  Sympathiek als ze is, stond ze er binnen de tien minuten, maar reed ze zich wel vast in de sneeuw...  Nog een half uur en een hele zak zout later, hadden we onszelf bevrijd en konden onze tenen opwarmen.

De reservesleutel lag gelukkig in de trailer.  Moraal van het verhaal: geen stress, er is altijd een oplossing, zelfs bij -40°C.

We hebben nog steeds het plan om te gaan wintersporten op de plaatselijk ski hill, maar daar hebben we tot nu toe niet veel tijd voor gehad.  Als er sneeuw valt, rukken we mee uit om stoepen weer zichtbaar te maken, en de bestellingen kerstrozen blijven binnenkomen.  Dit weekend was het kerstmarkt bij De Herdt Gardens,  dus alle hens aan dek!  Het is voor ons zeer vreemd om in constante kerststemming te verkeren - wat dat ook moge betekenen - maar de soundtrack uit de winkel komt ook 's nachts in onze dromen terug.  Mariah Carey, Wham!, John Lennon en zelfs Will Tura spoken door onze hoofden met hun kerstliederen.  We beginnen bijna te geloven dat Santa Claus bestaat (dat is natuurlijk helemaal niet waar, Sinterklaas is de enige die met een zak vol cadeaus door de schoorsteen klautert.  We hadden onze schoen gezet maar de goedheiligman komt blijkbaar niet tot in Canada).

De nacht waarop Jozef en Maria 2013 winters geleden in het stalleke terechtkwamen, zullen wij dit jaar op de trein doorbrengen.  Voor de gevoelige zielen onder jullie: wees gerust, we nemen wel een feestmaal mee voor onderweg.  Een kerstavond met z'n tweetjes (en tweehonderd onbekenden), terwijl het Canadese winterlandschap voorbijschuift.  Wat wil een mens nog meer?

Als alles goed gaat, komen we op kerstdag aan in Vancouver, waar we de laatste twee maanden van onze reis zullen blijven.  Maar daar zijn we nog niet!  In tussentijd houden we u gaarne op de hoogte van de gebeurtenissen in Barrhead.  Hoogstwaarschijnlijk met bevroren tenen en neus, vanop een slee of skilatten.

Jullie kapoenen,
Fien en Jan

Snowbuster!

Uit het keukenraam.

Op het keukenraam.

Vlak voor het verdwijnen van de autosleutel.

Traditionele klederdracht bij het inpakken van kerstrozen.

Trailer trash

Dag lieve vrienden!

We weten dat het lang geleden is, u hoeft ons daar geen dreigbrieven voor te sturen...  Vanaf onze eerste dag terug in Barrhead, zijn we in het werk gevlogen, en hebben we amper tijd gehad om te verslagen over ons wedervaren.  Het is heel simpel nochtans: overdag werken we, 's avonds lezen we een boek, kijken we een film of bakken we brood en koekjes.  En op zondag gaan we wandelen in de sneeuw.

Er is hier niet veel te doen (de plaatselijke cinema heeft ook zeer gelegen voor een maand zijn deuren gesloten), maar het is niet dat we ons hier vervelen, oh nee!  Want zelfs op een normale dag, springt er nog een eland voor onze auto, die we nipt moeten ontwijken.  De winter is hier ook echt begonnen: 10 centimeter sneeuw en gemiddeld -10°C.  En dat is nog maar het begin...  Dit houdt wel in dat we onze baas Koen kunnen helpen met het uitoefenen van zijn tweede fulltime job: sneeuw ruimen.   Met een jetpack-sneeuwblazer op onze rug en een gevoerde overall voelen we ons heuse snowbusters (when it's white and cold, in your neighborhood, who are you gonna call... enfin,  u vat het plaatje).  Ons overige werk bestaat uit schilderen, boren, bouwen, nagelen, buizen ophangen, etcetera.  Over een week opent de verhuisde winkel officieel zijn deuren, dus we hebben nog heel wat te doen!

Toen er nog geen sneeuw lag, en er nog geen siding tegen de gevel hing.  Dat is nu wel wat anders...

De kerstrozen die volgende week naar de winkel moeten verhuizen.

We geven u ook gaarne een rondleiding in onze trailer, waar we ons al helemaal thuis voelen!

Om onze conditie op peil te houden, hebben we een fitnesskamer ingericht.  Mét schaars geklede dames tegen de muur om steeds een objectief te hebben.

Als we ons écht vervelen, spelen we Air Slammers, waarbij ik win.

Hopelijk kunnen we jullie volgende keer wat meer foto's van sneeuwlandschappen tonen, want we gaan in de wintersport vliegen. 

Al worden onze zondagse wandelingen er niet veiliger op, nu het jachtseizoen is begonnen:

Maar wees gerust, we trekken wel een fluovestje aan...

Kuskus en tot gauw lieve vrienden!

Fien en Jan

More hip than square

Beste vrienden,

We sloten de zomer en onze reis in de reis af, met een laatste boerderij, voor we opnieuw aan het echte (en betaalde) werk beginnen.  Het was onze zesde ervaring met wwoofen, en op z'n zachtst gezegd de meest bizarre.  Het is waar dat we op de verschillende boerderijen niet de meest traditionele mensen tegenkwamen.  Vaak waren ze zonderling, uitgesproken met het milieu begaan of zelfvoorzienend.  Allemaal hartelijk, bevlogen en vaak inspirerend.   De laatste boerderij (we noemen liever geen namen of locaties) was een CSA.  Dit betekent "Community Supported Agriculture", en is een systeem waarbij leden (of aandeelhouders) op voorhand lidgeld betalen om een seizoen lang elke week een doos verse en organische groenten geleverd te krijgen.  Je deelt als klant dus mee in de kosten (én het risico) van de boer.  Dit leek ons heel interessant om mee te maken.  En dat was het ook.  Het probleem was zeker niet dat we elke dag zes uur moesten werken in weer en wind - dat doet een echte boer immers ook, en zelfs veel langer.  Het was ook niet dat we 's avonds voor iedereen moesten koken en afwassen.  Of op onze vrije dag op de zevenjarige geadopteerde kleindochter moesten passen.  Of op zondag om zes uur uit ons bed moesten om het huis te poetsen (wat we weigerden).  Het probleem lag hem eerder in de passive agressive aanpak van onze bazen en hun geloof in het creationisme. En het werd pas echt te gek toen de kleindochter ons kwam vertellen dat onze kat waarschijnlijk uit een boom zou vallen en sterven, als we niet in god geloofden.  We hebben dan maar beslist om een week vroeger te vertrekken.  Gelukkig hadden wij de luxe van ons eigen vervoer - de drie andere sympathieke wwoofers moesten jammerlijk wachten op verlossing.  Ons gevuld RAV-ke bood geen plek voor hen, anders hadden we ze met plezier door de Rode Zee geleid.

Het was niet allemaal kommer en kwel natuurlijk.  We hebben smakelijk gelachen, veel geleerd over groenten en boeren, en leuke nieuwe mensen ontmoet.  Met die nieuwe mensen zijn we een dag naar Banff National Park gereden, en hebben we 's ochtends vroeg elanden gespot op het veld.

Nu verblijven we een weekend in Edmonton - om Jan's dertigste verjaardag te vieren en van onze hernieuwde vrijheid en goddeloosheid te genieten.  We moeten ook eerlijk zeggen dat we de stad wat te snel hadden afgeschreven.  Op deze prachtige zonnige herfstdag, hebben we heel wat moois ontdekt.  Het is misschien niet de parel van Canada, maar het heeft zeker zijn charme!
Morgen weer richting Barrhead - waar we tot eind november gaarne post ontvangen.  Het zal fijn zijn om ons even op bekend terrein te bevinden alvorens opnieuw in het ongewisse te stappen.

Kuskus en tot later!
Jan en Fien

Banff, waar één dag zowel sneeuw als zonovergoten watervallen in de aanbieding heeft:

Op het veld, op een stralende dag, rode biet plukkend met onze nieuwe vrienden:

Sorry Edmonton, je bent inderdaad minder square dan we dachten:

Het einde van de zomer

Beste vrienden,

We hebben zowaar een kleine mijlpaal bereikt.  Op 21 september - toevallig mijn verjaardag - bevinden we ons een half jaar in Canada.  Een dag later nemen we afscheid van onze goede vriend Jos, die 10 dagen met ons mee reisde, en ontmoeten we onze lieve (schoon)ouders in Calgary.  Nu die ook op het vliegtuig naar huis zitten, denken we na over het einde van de zomer, het einde van het bezoek, en het einde van ons eerste half jaar op reis, op een ander continent, in een ander ritme.  Maar zoals iedereen weet, is elk einde ook een begin.  We kijken met een fris gemoed uit naar een winter in Noord-Amerika en naar nieuwe avonturen.

Maar voor we daaraan beginnen, nog een kort verslag van de voorbije dagen:

Jan maakt in Williams Lake menig mooi poortje, dat moet gezegd.

Nadat we deze prachtige plek en de verhalen van onze gastheer verlaten, gaan we op zoek naar grizzly's.  Mensen die het konden weten, vertelden ons dat we er zéker zouden zien (veilig, vanuit de auto) aan Chilko Lake.  Met de Jos mee in de auto vertrekken we om half 6 's ochtends op een anderhalf uur durende autotrip naar grizzlyland, maar we komen geen beren tegen.  We worden wel getrakteerd op een gratis ontbijt op een 'glamping' (glamourous camping).  De klanten van deze luxetent zagen wel al beren op een kayaktrip, maar onze troostprijs (blueberry pancakes met maple syrup) kan ook tellen...

Hoewel de beren onzichtbaar blijven is Jan wel terdege voorbereid om zijn twee vrouwen te beschermen.

Op mijn verjaardag krijg ik een nieuwe tandenborstel en was ik mijn haar in het meer op onze camping.

En daar zijn ze dan. Moeder en vader Willemse.

We trekken met z'n vieren Calgary in.  Niet meteen de meest boeiende stad, maar met zulk levendig bezoek leeft ze meteen op!

Sinds de zware overstromingen in de lente is Calgary's belangrijkste attractie - de grootste zoo van Canada - voor de helft gesloten.  Dat houdt ons niet tegen om toch nog eens op zoek te gaan naar grizzly's.  Dat gaat iets vlotter dan in de wildernis en is misschien niet even bevredigend, maar nu weten we tenminste wat er in de bossen schuilde terwijl wij rustig in onze tent lagen te snurken.

Dan nog op trip naar Drumheller, met de grootste dinosaurus ter wereld, en indrukwekkende canyons.

En oh ja, hadden we het zwembad van ons hotel al vermeld?

Morgen vertrekken we naar onze laatste boerderij, en eind oktober zijn we weer een tijdje in Barrhead.  Waar we overigens maar al te graag post ontvangen.

Kuskus en tot later,
Fien en Jan