Rosebud

Wie had dat ooit gedacht?  Dat ik diep in mijn hart eigenlijk een buitenmens ben?  Ik zelf alleszins niet.  Maar tijdens het snoeien van de rozen, terwijl de ochtendzon traag maar gestaag de serre opwarmde, overviel het mij: dit bevalt me.  En veel meer dan ik had verwacht.  Het bevalt me ook om met een glas zelfgemaakte iced tea naar de koeien te staren en om een kruidentuintje aan te leggen.  Om te zitten lezen en schrijven omdat er toch niets anders te doen is.  Om terwijl naar mijn man zijn gitaarspel te luisteren.  Of naar de krekels en de kikkers.

Ik vond mezelf gemaakt voor de stad.  Alles en iedereen binnen handbereik.  Maar rust en kalmte heeft blijkbaar ook wel iets.  Elke dag over de Turnhoutsebaan fietsen, verliest elke dag iets van zijn aantrekkingskracht.  Misschien is het omdat we nu eenmaal met vakantie zijn.  Of wie weet, ontdekken we nu pas wie we echt zijn: mensen die wél hun planten langer dan een week kunnen doen overleven, en het niet nodig hebben om elk uur van de dag naar de winkel te kunnen lopen.  

Het enige wat ontbreekt, is een schoenenkast en vooral een goede vriend om uit te nodigen.  Maar ach, je kan niet alles hebben.

PS: laat ons duidelijk zijn, ik zou nooit naar een plek kunnen verhuizen waar de films in de bioscoop gedubd zijn - zelfs al ligt die cinema in kwestie op minder dan een uur rijden.   Sommige dingen blijven belangrijk.