Aurora

Soms heb ik heimwee.  Naar vrienden, naar de stad.  Naar thuis zijn.  Maar dan zijn daar plotseling momenten als dit: 

Midden in de nacht, met een slapende hond in mijn schoot, vleermuizen cirkelend rond mijn hoofd en enkel het constante geruis van de rivier op de achtergrond, kijk ik naar het noorderlicht.  En dan ben ik echt en volstrekt, alleen nog maar blij.  Terwijl ook tientallen vallende sterren mee voor het spektakel zorgen, ben ik tevreden met alles wat ik heb.  En wat het nog beter maakt, is dat ik er niets van begrijp.  Ik had opgezocht wat de auroras veroorzaakt, maar kon van de hele uitleg - iets met zonnestof - niets maken.  Misschien ook omdat ik niet echt wilde.  Af en toe een beetje magie in het leven kan geen kwaad.

Het groene, rode en witte licht glijdt als een slang langs de hemel, beweegt sensueel als een buikdanseres in slow motion.  Net als in wolken vormen zich beelden.  Van mensen, dieren, eender wat.  En net als bij wolken veranderen die taferelen, maar sneller en toch bijna onopgemerkt.  

Ik ben dan een tel de economische crisis dankbaar, om ons tot hier te drijven.  We mogen dan niet rijk zijn, ik kan op dit moment heel eerlijk en zonder enig cynisme zeggen hoe schoon ik onze wereld vind.  Ontroerend bijna, onkenbaar en ontzagwekkend.

Zo wordt het elke dag moeilijker te begrijpen waar de mens de arrogantie vandaan heeft gehaald, te denken dat hij dit allemaal mag vernielen voor eigen gewin.  Met alleen in gedachten persoonlijk geluk op korte termijn.  Dat die mens maar eens tot hier komt.  Waar onzichtbare beren ons nederigheid leren, en het poollicht voor de feestverlichting zorgt.

Fien