Vancouver Island maar geen walvis

Dag lieve vrienden!

In wat naar alle waarschijnlijkheid onze laatste post wordt vanuit Canada, vertellen we over overmoed, romantiek, zeeolifanten en woolly mammoths.  

We hadden hard gespaard voor en uitgekeken naar onze kampeertrip op Vancouver Island.  We huurden een buske en laadden het vol met dekens, gezelschapsspelletjes en marshmallows.   In onze goedgelovigheid zouden we 's avonds gezellig rond een vuur zitten, met een pintje en een heerlijke maaltijd bij de hand.  Op onze tweede dag zouden we in Tofino een boottrip maken naar de plaatselijke hot springs en misschien zelfs walvissen zien.

U kan waarschijnlijk uit bovenstaande zinsconstructie afleiden dat het ietwat anders is uitgedraaid.  Vancouver Island is niet alleen een van de natste plekken van Canada, we kozen ook nog eens voor de week met het slechtste weer dat ze in lange tijd hadden gezien: sneeuw, hagel en kou.  Nu zijn wij niet zo snel ontmoedigd en is een beetje afzien ook wel eens plezant.  Maar de wielen van onze camper waren volledig afgesleten en probeer daar maar eens een besneeuwde berg mee op te rijden.  Toen we onderweg naar Tofino vastzaten met ons gat in de berm en onze neus in het midden van de baan, begon het ons te dagen dat Februari misschien toch niet de beste maand was voor een roadtrip.  Wel nogmaals lof voor 'de vriendelijke Canadees'.  Elke voorbijrijdende wagen stopte en bood hulp aan, maar uiteindelijk zijn we op eigen kracht uit de penarie geraakt.  Met de geur van verbrand rubber en een pluim op de hoed van mijn man.    We gaven de bergen en Tofino op, en besloten via de kustlijn het eiland te verkennen.

Op onze eerste avond kampeerden we in Parksville, waar het strand tijdens de zomer wordt bevolkt door zonnende toeristen, maar waar wij nu moederziel alleen een avondwandeling maakten.  Moederziel alleen?  Niet echt.  In het water zwommen tientallen zeeleeuwen naar wat leek op een vergadering in het midden van de baai.  We maakten een grappig filmpje van hun lawaai, maar voorlopig kunnen we slechts een foto tonen van twee eenzame zwemmers op weg naar de bijeenkomst.

Hieronder ziet u een soort zeewier dat we onder andere vonden op Botanical Beach in Port Renfrew.  Deze plant is blijkbaar de snelst groeiende ter wereld, met tot een meter per 24 uur!  Het groen van de plant zorgt voor een heel mooi contrast met het helblauwe water, maar op het land zag het er vooral een beetje angstaanjagend uit.

In het 'gematigd regenwoud' bij Botanical beach.

Eerlijk is eerlijk: we hebben uiteindelijk maar twee nachten gekampeerd.  Spaghetti maken in een sneeuwstorm of een vuur aan de gang krijgen met doornat hout is prettig voor even, maar met sommige pleziertjes moet je niet overdrijven.  Wat niet wil zeggen dat het niet prachtig is om op te staan met zicht op de oceaan en een bald eagle die over je waakt (linksboven op de foto).  No matter how cold it is.  

Op een wandeling langs de indrukwekkende potholes van de Sooke rivier.

Zoals u merkt, hebben we ook een paar dagen mooi weer gezien.  Op een daarvan stapten we langs de coastal trail in East Sooke.  Deze prachtige  wandeling was er een voor gevorderden.  Ze durven trails hier wel eens onterecht challenging  te noemen, maar in dit geval hadden ze gelijk.  Het pad (dat er vaak geen was) kronkelde langs diepe kliffen en over steile rotsen en beloonde ons met adembenemende zeezichten en alone time met een koppeltje otters.  Over romantiek gesproken.

Onze droom om een walvis of orka in levenden lijve te zien, zal nog wat langer een droom blijven, maar we kunnen niet zeggen dat we niet geprobeerd hebben.  Op zaterdag (regen, sneeuw, vrieskou) klommen we in een open boot, op zoek naar dieren.  We zagen een zeeolifant en heel veel zeeleeuwen en zeehonden en het was geweldig!  Maar geen walvis.  Tja, je kan niet te veel willen.  Mijn man in onderstaand pak was ook al goed.

Zeeolifant

Zeeleeuwen

Om de trip af te sluiten, trokken we naar Victoria. Een kleine maar charmante stad, waar we lekker gingen eten en ons niets aantrokken van de onophoudelijke regen.

En waar we in het museum deze foto maakten!

Uiteindelijk namen we een dag vroeger dan gepland de ferry terug naar Vancouver omdat we toch een gevaar op de weg waren met onze camper en het nu al een tijdje niet meer wil stoppen met sneeuwen.

En hoewel we er niet te veel aan willen denken, wordt het bijna onvermijdelijk tijd om op te ruimen en ons klaar te maken voor de terugreis eind deze week.

Alles heeft een einde en een einde is ook een begin en hebben jullie die foto van Jan met de mammoet gezien?  

Kuskus en tot snel (voor echt deze keer).

Jan en Fien